Dieverse Columns

Niet het gniffelen om andermans vermeende domheid of het verlegen giechelen van meisjes op schoolplein, ook niet de uitbundige Homerische lach op het toneel, maar de bevrijdende lach na iets spannends, iets wat maar net goed ging of waaraan je ternauwernood ontkomen bent.

Weliswaar vinden burgers het wel prettig dat de gemeente bij hen thuis komt voor het zogenoemde keukentafelgesprek, maar we zitten door de decentralisaties met deze drie tekorten.

Zo wordt de rechtspraak dus een instituut om je (politiek) achter te verschuilen. Je kunt je afvragen wie hier mee gediend is.

Om spelers wat op gang te helpen zijn hier ter inspiratie wat van die vergadertermen: afhechten; het doel verbreden; gaten in schieten; hierop focussen; onder aan de streep; een stukje kwaliteit; out-of-the-box; even allemaal centraal; targets; je eigen ding doen;

Zeker op een dorp kennen we ze toch? Van die ongeorganiseerde vrijwilligers die zomaar vrij los lopen in de samenleving? Die mensen die van alles voor anderen doen, zonder dat duidelijk is voor wie dat precies is?

Het mogen organiseren van een (week)markt was vanaf de middeleeuwen een recht.

Als er bijvoorbeeld staat dat ‘Een kromme komkommer is een banaan’, dan weet je……

Hoe komt het nu dat we niet kompleet gestoord worden van die keuzemogelijkheden. Inderdaad: de keuze is reuze.

Want hoe voelt dat, in de steek gelaten worden, aan je lot overgelaten worden, in hulpeloosheid achtergelaten te worden?