Geschatte leestijd: ca 4 minuten
Nu allerlei nare ontwikkelingen over elkaar heen buitelen kunnen we elkaar niet-begrijpend aankijken en de schouders hierover ophalen. Dit omdat we hier ons geen raad mee weten. We zijn dan geneigd om ons ervan af te wenden of om klakkeloos het één of andere radicaal standpunt na te praten. Als de voorgenomen bezuinigingen op cultuur en onderwijs doorgaan verliezen wij te veel. Om verbinding te zoeken met talen en culturen die niet de onze zijn, is kennis hiervan hard nodig. Vooral in ons land dat zich in politiek opzicht steeds verder naar binnen keert. Deze beweging is niet uniek voor ons land maar manifesteert zich mondiaal. Daarom nu eens een beschouwende column over de achtergrond rond het radicale (raciale) geweld waarmee ons land geïnfecteerd wordt.
‘Semiet’ refereerde oorspronkelijk aan een taalfamilie en een culturele groep. In de 18e eeuw wordt deze term verbonden aan de bevolkingsgroepen die deze talen spraken. Dit taalgebied strekte zich uit van Ethiopië tot aan Syrië en Iran. Daar woonden de joden, hun Hebreeuws sprekende voorouders en de Arabieren. In een artikel in 1859 beschreef de Franse filosoof Ernest Renan de Semieten als volkeren met een neiging tot gewelddadige en zelfzuchtige instincten. Deze neiging zou volgens hem uit het radicale monotheïsme voortvloeien.
De Canadese antropoloog Kalmar liet zien dat er ook een lange traditie vanuit christelijk Europa bestaat om joden en moslims als sterk gerelateerde volkeren te zien van eenzelfde semitische religieuze traditie. Hij laat zien dat ook bij de demonisering van het islamisme men teruggrijpt op de klassieke beeldvorming van de Semiet zoals: despotisme, het fanatiek volgen van een strikte God met een harde juridische code en een moorddadige vijandigheid tegenover de Westerse samenleving.
De activistische politicus Wilhelm Marr (1819-1904) wordt traditioneel beschouwd als de bedenker van de term ‘antisemitisme’. In zijn poging joden apart te zetten van de Westerse christelijke beschaving, was zijn boodschap volgens Kalmar ook “look, the Jews are like the Arabs”. Kalmar beschrijft een duale constructie in de manier waarop joden en moslims in de middeleeuwen en vroegmoderne tijd vanuit het christendom werden bekeken. Kalmar schetst hoe joden altijd zowel op een profetische als een demonische manier werden bekeken. Profetisch, omdat zij als uitverkoren volk van Israël de goddelijke openbaring ontvingen.
Nu zie je volgens Kalmar bij de demonisering van het islamisme weer het teruggrijpen op de klassieke beeldvormingen van de Semiet zoals: despotisme, het fanatiek volgen van een strikte God met een harde juridische code en een moorddadige vijandigheid tegenover de Westerse samenleving. Islamisme, of de gehele islam voor de minder subtiel ingestelden, wordt nu behangen met de negatieve kenmerken van Semietisme, die de joden grotendeels van zich af hebben weten te schudden. Anti-islamisme is het nieuwe antisemitisme concludeert Kalmar.
Als ons land zich steeds meer naar binnen keert en opleidingen in cultuur en wetenschap afknijpt. Als er vandaag geen nieuwe geesteswetenschappers worden opgeleid, wie zal dan onze jeugd opleiden? Want integratie zal van twee kanten moeten komen, daar is zowel kennis en begrip van onszelf alsook van de ander voor nodig. Wie zijn wij en waar komen wij vandaan. Als je dat niet weet, blijft de vraag waar we heen gaan in de lucht hangen. Wie geeft wat door en wie neemt dan het stokje over? Nederland heeft veel te verliezen bij het verdwijnen van cultuurstudies. Op termijn raakt het gemis aan diepgaande kennis over andere talen en culturen indirect de economie, de diplomatie en de veiligheidsdiensten. Het doorgronden van de intenties van internationale partners en het inschatten van veiligheidsrisico’s vergt fijngevoelige expertise.
Daarom dit kaartje als illustratie van een situatie die in de loop der eeuwen uitgegroeid is tot een slangenkuil. Vergeet hierbij niet dat de niet aflatende militaire en morele steun van de VS aan Israël mede ingegeven wordt door de radicaal joodse en christelijke achterban in de VS. De stelling van Ernest Renan dat de neiging tot gewelddadige en zelfzuchtige instincten uit het radicale monotheïsme voortvloeien lijkt hiermee gerechtvaardigd.
Jan Fondse
Deze column verscheen eerder in het Weekblad van Diever.
Thank You For Your Vote!
Sorry You have Already Voted!