Het ‘project’ is op dit moment de meest gebruikte organisatievorm, maar deze heeft als belangrijk risico dat ze tot ‘projectificatie’ leidt. Dat wil zeggen: een versnipperde vormgeving

De maat van het broodrooster staat vast. Als je boterhammetje niet past, dan moet je het op maat snijden.

Wie zo op het eerste gehoor het verschil tussen de twee woorden ‘zorg’ en ‘service’ aan wil geven zal dit eerder als een verschil in gevoelswaarde noemen dan een principieel verschil in betekenis.

Niet het gniffelen om andermans vermeende domheid of het verlegen giechelen van meisjes op schoolplein, ook niet de uitbundige Homerische lach op het toneel, maar de bevrijdende lach na iets spannends, iets wat maar net goed ging of waaraan je ternauwernood ontkomen bent.

Weliswaar vinden burgers het wel prettig dat de gemeente bij hen thuis komt voor het zogenoemde keukentafelgesprek, maar we zitten door de decentralisaties met deze drie tekorten.

Zo wordt de rechtspraak dus een instituut om je (politiek) achter te verschuilen. Je kunt je afvragen wie hier mee gediend is.

Om spelers wat op gang te helpen zijn hier ter inspiratie wat van die vergadertermen: afhechten; het doel verbreden; gaten in schieten; hierop focussen; onder aan de streep; een stukje kwaliteit; out-of-the-box; even allemaal centraal; targets; je eigen ding doen;

Zeker op een dorp kennen we ze toch? Van die ongeorganiseerde vrijwilligers die zomaar vrij los lopen in de samenleving? Die mensen die van alles voor anderen doen, zonder dat duidelijk is voor wie dat precies is?